Terapie w przedszkolu

Integracja Sensoryczna jest procesem, który organizuje informacje płynące do mózgu z różnych zmysłów : wzroku, słuchu, węchu, dotyku,równowagi. Głównym zadaniem terapii Integracji Sensorycznej jest dostarczenie kontrolowanej ilości bodźców sensorycznych przez różne ćwiczenia. Terapię Integracji Sensorycznej nazywamy czasem „naukową zabawą „,gdyż dziecko bawi się i uczy równocześnie.

Terapia SI, choć brzmi poważnie💪, opiera się głównie na… zabawie. 🤸🏻‍♀️🤸🏻🤾🏼Wszystkie ćwiczenia terapeuta dostosowuje do możliwości i poziomu rozwojowego dziecka. Na sali integracji sensorycznej znajdują się hamaki, huśtawki, platformy równoważne i duże piłki.
W czasie ćwiczeń dziecko usprawnia bazowe systemy sensoryczne i procesy nerwowe, które leżą u podłoża różnych umiejętności. Następuje integracja bodźców zmysłowych, co będzie miało ogromny wpływ na późniejszą naukę pisania ✍️, czytania 💶 czy jazdy na rowerze 🚴🏻. Na postawienie diagnozy i rozpoczęcie terapii nigdy nie jest za późno, jednak warto trzymać rękę na pulsie 👍– im wcześniej zauważymy problemy z integracją sensoryczną i skontaktujemy się z terapeutą, tym szybciej osiągniemy zadowalające efekty

Logopedzi zatrudnieni w naszej placówce prowadzą terapię:

• zaburzeń mowy
• opóźnionego rozwoju mowy
• niewyraźnej mowy
• dysfagii (zaburzeń odżywiania)
• afazji
• Ponadto zajmujemy się:
• stymulowaniem rozwoju mowy
• wspomaganiem rozwoju komunikacji u dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu i
• innymi zaburzeniami rozwojowymi,
• wspomaganiem rozwoju mowy za pomocą komunikacji alternatywnej.
  Terapia logopedyczna prowadzona jest w oparciu o różne metody i środki, indywidualnie dostosowane do wieku i możliwości każdego pacjenta, tak, aby były przyjemne i skuteczne zarazem.
  W terapii wykorzystujemy między innymi elementy Metody Krakowskiej, Metody Dobrego Startu, alternatywne metody komunikacji (AAC), metody stymulacyjne oparte na zabawie, ćwiczenia kształtujące słuch fonematyczny oraz prawidłową analizę i syntezę słuchową i wzrokową.

Muzyka jest rodzajem sztuki, która wyjątkowo i bezpośrednio wpływa na życie człowieka. Jest dziedziną, której celem jest rozwijanie oraz umożliwianie rozwoju emocjonalnego, fizycznego, psychicznego, a także społecznego. Również zabawa w połączeniu z elementami muzyki, może stać się ważnym i bardzo interesującym punktem w procesie wychowania przedszkolnego.

Muzykoterapia prowadzona w przedszkolu wyróżnia cele:

a) terapeutyczne:

• ćwiczenie koncentracji i dyscypliny
• rozwijanie umiejętności komunikowania się z rówieśnikami i dorosłymi
• praca nad wyrażaniem własnego „ja” poprzez muzykę
• odreagowywanie złych emocji
• kształtowanie umiejętności wyrażania własnych uczuć
• poprawa ogólnego samopoczucia dziecka

b) wychowawcze:

• próba wzbudzenia zainteresowania muzyką
• rozwijanie wyobraźni i kształtowanie kreatywności
• rozwijanie poczucia rytmu i muzykalności
• kojarzenie edukacji z przyjemnymi uczuciami
• poznawanie zasad funkcjonowania w społeczeństwie.

Muzykoterapia, jak każda dziedzina naukowa i terapeutyczna, spełnia określone funkcje. Przede wszystkim, zaliczyć do nich można:

• funkcje adaptacyjne, które dotyczą sytuacji, kiedy trzeba zaakceptować jakiś stan lub sytuację
• funkcję fizjoterapeutyczną, dotyczącą usprawniania i kompensowania utraconych sprawności psychoruchowych i ubytków somatycznych
• funkcję psychoterapeutyczną, polegającą na budowaniu pozytywnego obrazu samego siebie, dzięki czemu doprowadza się do łagodzenia lęków, obaw i niepokojów, a także przygotowuje się do radzenia sobie w
• różnych sytuacjach
• funkcję rozwojową, co jak sama nazwa wskazuje, ma wpływ na ogólny rozwój
• funkcję poznawczo-stymulacyjną, która dostarcza informacji o sobie samym, ale także tych, dotyczących otaczającego świata
• funkcję wychowawczą, która dostarcza pozytywnych wzorców, godnych naśladowania
• funkcję ekspresyjną, zabezpieczającą naturalne potrzeby działania i ruchu
• funkcję emocjonalną, która dostarcza pozytywnych przeżyć emocjonalnych
• funkcję estetyczną, pobudzającą zainteresowania sfer muzycznych
• funkcję rekreacyjno-ludyczną, czyli zaspokajanie potrzeby zabawy, stwarzanie odpowiednich sytuacji dla spędzania wolnego czasu
• funkcję integracyjną, która przygotowuje do życia i pracy w grupie, uczy i ułatwia nawiązywanie kontaktów i rozwija współdziałanie
• funkcję readaptacyjną, która jest przygotowaniem do opuszczenia np. placówki lub przygotowaniem do powrotu „do życia”
• funkcję diagnostyczną, dzięki której można zbadać różne aspekty rozwojowe.

Szczególne miejsce muzyka znajduje także w pedagogice, gdzie pełni funkcję terapeutyczną i dydaktyczną. Coraz częstszym zjawiskiem obserwowanym u dzieci jest ich nerwowe i agresywne zachowanie i zaburzona sfera uczuciowa i emocjonalna. Dzieci często
bywają nadpobudliwe, zbytnio ruchliwe i impulsywne. Przez wykorzystanie zajęć muzykoterapii w profilaktyce u takich dzieci, można odpowiednio ukierunkować ich aktywność, pomóc kontrolować emocje, zachowania i reakcje w różnych sytuacjach. Również u dzieci cichych, nieśmiałych, z obniżoną aktywnością, niesamodzielnych – muzykoterapia sprawia, iż przełamują blokujące je bariery i stają się bardziej otwarte w kontaktach z innymi. Poprzez muzykę można także poprawiać zaburzone funkcje rozwojowe u dziecka. Wiadomo jednak, że wszystkie formy aktywności muzycznej działają na dziecko z deficytami rozwojowymi pozytywnie.

Profilaktyka i terapia poprzez stosowanie różnych form zajęć umuzykalniających umożliwia zmniejszenie napięć psychofizycznych u dzieci, odprężenie, rozładowanie zablokowanej energii. Sprzyja łagodzeniu agresji u dzieci oraz poprawia kondycję wszystkich zmysłów. Przede wszystkim jednak dostarcza radość z prowadzonej aktywności oraz wspólną zabawę.

Prócz działania relaksującego, muzyka pobudza też do aktywności umysł, intelekt, uczucia, a dzieci mające styczność z muzyką stają się wrażliwsze. Terapia przez muzykę wykorzystywana w przedszkolu ma ogromne znaczenie w procesie rozwoju dziecka, które to poznaje otaczający go
świat przede wszystkim za pomocą wrażeń wzrokowych, słuchowych i dotykowych. Działanie i praca z muzyką wspomaga prawidłowe myślenie, poznanie rzeczywistości oraz samego siebie.

Do walorów wychowawczych zalicza się zatem rozwijanie umiejętności słuchania, rozumienie własnej psychiki, obyczajów, warunków życia, kształtowanie kultury muzycznej, rozbudzanie zainteresowań i sympatii do ludzi.

Warto zauważyć także, że najłatwiejszym sposobem dotarcia do dziecka jest muzyka i dźwięki „podawane” w formie zabawy, która z kolei jest naturalną aktywnością podejmowaną przez dziecko. Taka opcja, wzbogacona o treści muzyczne staje się jeszcze bardziej atrakcyjna i wartościowa dla jego rozwoju. Dzięki temu, dzieci doskonalą swoje procesy poznawcze, kształtują zdolność koncentracji, pamięć muzyczną i motoryczną, rozwijają procesy hamowania i pobudzania. Przede wszystkim zabawa, ruch wraz z towarzyszącą im muzyką, korzystnie wpływają na prawidłowy rozwój fizyczny dziecka. W zabawach muzycznych stosowane powinny być nie tylko ćwiczenia ruchowe, ale także śpiew oraz gra na instrumentach.

„… Głos jest najbardziej ekspresyjnym środkiem wyrazu jakim dysponuje człowiek, wiąże się z osobowością, tym jak używamy naszego ciała…” (A. Lowen)

Meloterapia to zajęcia dla osób potrzebujących przemiany, rozwoju osobistego, odkrycia siebie i swojej wewnętrznej siły. Jest to podróż do głębin naszej natury, instynktów, emocji i wrażliwości. Odkrywając podłoże emocjonalne naszego głosu uwalniamy siebie ! Pracując głosem uruchamiamy afirmacje, twórcze, pozytywne myślenie, regulujemy kondycję psychofizyczną i emocjonalną. Meloterapia to praca z wyobrażnią, głosem, gestem, dramą.

Najczęściej w koncepcjach muzykoterapii muzyka funkcjonuje jako pojęcie ogólne bez uszczegółowienia miejsca i roli głosu. Rozważania na temat głosu jako zjawiska dźwiękowego oraz kolejne jego odsłony od mowy dźwiękowej i śpiewu jako rodzaju komunikowania ze strony nadawcy i odbiorcy pozwoliły na ujęcie go przez pryzmat elementów terapeutycznych. Pojawia się on jedynie w meloterapii, czyli w jednej z odmian koncepcji muzykoterapeutycznych polegających na śpiewaniu, jednak tu wysuwa się na plan pierwszy czynnik narracyjny będący formą terapii.

TERAPIA PSYCHOLOGICZNA – obejmuje diagnozę, konsultacje oraz spotkania terapeutyczne i psychoedukacyjne. Pozwala na uzyskanie wsparcia, wiedzy oraz umożliwia pracę w następujących obszarach:

• zaburzeń o podłożu lękowym, (np.fobia społeczna, fobie specyficzne,
• zaburzenie obsesyjno-kompulsywne)
• specyficznych zaburzeń rozwojowych, (np.zaburzenia uczenia się)
• całościowych zaburzeń rozwojowych, (np.autyzm, niepełnosprawność intelektualna)
• zaburzeń zachowania, (np.zaburzenia opozycyjno-buntownicze, agresja, autoagresja)
• trudności emocjonalne,
• kryzys związany ze stratą (rozwód, odejście bliskiej osoby, zmiana warunków życia),a także różnego rodzaju problemów wychowawczych.

Terapia behawioralna jest terapią kompleksową i dotyczy wszystkich sfer rozwoju dziecka:

• Wczesne rozumienie mowy
• Trening imitacji
• Dopasowywanie i sortowanie
• Imitacja werbalna
• Rozwój rozumienia mowy i mowy czynnej; nazywanie obiektów i czynności
• Pojęcia abstrakcyjne
• Budowanie zdań. Nauka odpowiadania na pytania
• Umiejętności szkolne
• Rozwój społeczny. Nauka wspólnej zabawy
• Czynności samoobsługowe

Główne cele terapii behawioralnej to:
1. Zwiększenie ilości zachowań, które są deficytowe: Zachowania deficytowe to te zachowania, które uważa się za pożądane u dzieci w pewnym wieku, a które u danego dziecka występują zbyt rzadko lub nie występują np. prawidłowa mowa, zabawa tematyczna. Terapeuta za pomocą specjalistycznych ćwiczeń kształtuję prawidłowe zachowania, które rozwijają jego niezależność.
2. Redukowanie zachowań niepożądanych: Redukowanie zachowań niepożądanych jest to praca nad eliminowaniem zachowań najtrudniejszych (zachowania agresywne, autoagresywne, destrukcyjne, odmawianie jedzenia). Jest to najważniejszy obszar terapii, ponieważ jest niezbędny aby dziecko osiągnęło gotowość do podjęcia nauki.
3. Generalizacja i utrzymanie efektów: Jest to kolejny bardzo ważny etap w procesie uczenia się. Jest to przeniesienie nowo nabytych umiejętności na środowisko naturalne.
W terapii behawioralnej stosujemy zasadę małych kroków. Każdą czynność, którą chcemy nauczyć dziecko rozpisujemy na małe kroki które są jasne i zrozumiałe dla dziecka. Do następnego kroku uczenia danej umiejętności przechodzimy dopiero wtedy kiedy pierwszy krok zostanie opanowany. Dobór ćwiczeń dostosowywany jest do indywidualnych potrzeb i możliwości dziecka. Następny ważny element w procesie uczenia dziecka jest stopień trudności. Zaczynamy od umiejętności podstawowych, z których dziecko może skorzystać natychmiast i w każdym miejscu. Podczas nauki dziecka stosujemy wzmocnienia. Jeśli zachowanie pożądane zostanie nagrodzone, zwiększa się prawdopodobieństwo ponownego jego  wystąpienia zatem w terapii behawioralnej stosuje się dużo nagród.

Lecznicze bębny

Rytm bębna może pomóc w leczeniu wielu chorób z tak
różnorodnymi problemami jak autyzm, uzależnienia, depresja czy
stres.

Dzieci, które nie komunikują się werbalnie ( m.in. autystyczne, z uszkodzonym słuchem) są szczególnie dobrymi kandydatami do pracy metodami muzykoterapii. Pozbawione oczywistego środka komunikacji używanego przez większość z nas, muszą nauczyć się innych sposobów wyrażania siebie. Muzykoterapia jest mistrzem w oferowaniu alternatywnej formy komunikacji, która daje dzieciom możliwość wyrażania uczuć i myśli poprzez muzykę.

Pracując z dziećmi autystycznymi możemy zauważyć jak ważnym elementem muzycznym jest rytm. To czynnik porządkujący, powtarzający się, a zatem przewidywalny a dzięki temu mogący dawać poczucie bezpieczeństwa. Rytm często towarzyszy dzieciom autystycznym przy wykonywaniu ruchów, dlatego też wykazują nim one szczególne zainteresowanie. Swobodna gra na instrumentach z terapeutą sprawia, że dzieci autystyczne stopniowo uczą się naśladować oraz powtarzać odpowiednie wzorce muzyczne, potrzebne w komunikacji niewerbalnej.

Prowadzona z dzieckiem autystycznym terapia środkami muzyki w znacznym stopniu przyczynia się do rozwoju mowy dziecka autystycznego, likwidacji lub redukcji występujących w tym zakresie zaburzeń. W znacznym stopniu może zmniejszyć występowanie charakterystycznych dla tych dzieci echolalii.

Bębny są ogromną atrakcją dla dzieci niepełnosprawnych, mogą być wykorzystywane w pracy z osobami o różnym stopniu upośledzenia. Gra na bębnach pomaga usprawnić funkcje percepcyjno-motoryczne, poprawia kondycję psychofizyczną i percepcję słuchową u osób upośledzonych umysłowo. Dzieci uczą się pracować w grupie, są świadome własnej roli w pracy zespołowej, wspólne muzykowanie zmusza ich do koncentracji i wzajemnego słuchania się podczas gry – zwiększa to ich samoocenę.

W trakcie grania na bębnach uwaga naturalnie płynie do rąk, uszu i całego ciała, które odczuwają wibracje i rytm wygrywany przez grupę. Gra na bębnach ma także tę właściwość, że pozwala wyjść z cienia osobom nieśmiałym, niepewnym i wycofanym. Wszyscy muszą grać równo, a to wzmaga poczucie empatii w grupie i kształtuje umiejętność harmonijnej współpracy jej członków

Bęben prowadzi specyficzny dialog z grającym na nim człowiekiem. Podczas gry czuje się dłońmi rezonującą powierzchnię membrany. Podstawowa gra na djembe ma elementarny charakter i nie wymaga szczególnych umiejętności. Bęben wręcz zaprasza do gry, do spontanicznego wyrażania emocji i nastrojów, ale też do komunikowania się z otoczeniem

Nie chodzi tu jednak o komunikację w znaczeniu wyrazowym, ale emocjonalnym. Grając w grupie, uczymy się empatii, otwartości i chęci do nawiązywania kontaktu. Stwarza to szansę dziecku z uszkodzonym słuchem na pełne uczestnictwo w życiu słyszących. Jest tez formą rozładowania emocji, których osoba niesłysząca i słabosłysząca często nie potrafi werbalizować.

Terapia prowadzona jest na na bębnach  dostosowanych do  tego typu terapii.

Terapia Ręki i Stopy

ma na celu usprawnianie tzw. małej motoryki, czyli precyzyjnych ruchów dłoni i palców, jak również dostarczania wrażeń dotykowych i poznawania dzięki nim różnych kształtów, struktur materiałów oraz nabywanie umiejętności ich rozróżniania. Ale przede wszystkim służy do osiągnięcia samodzielności w podstawowych czynnościach życia codziennego.
Jeśli mamy sprawne ręce, potrafimy wykonać większość czynności, co sprawia, że jesteśmy dużo bardziej niezależni od innych osób nawet jeśli poruszamy się na wózku. Niewiele osób wie, jak ważna jest sprawność rąk w rozwoju mowy. Stymulacja dłoni pobudza bezpośrednio ośrodek w mózgu odpowiedzialny za dłonie, a pośrednio ośrodek ruchowy mowy. Wynika z tego, że warto pracować nad czuciem i sprawnością rąk w sytuacji kiedy występują problemy z mową u dzieci. Poza tym na dłoniach znajdują się receptory odpowiedzialne za wszystkie narządy ciała człowieka. Dlatego też ich sprawność ma ogromne znaczenie w funkcjonowaniu całego organizmu

Trening umiejętności społecznych (TUS), to grupowe i indywidualne zajęcia mające na celu poprawę funkcjonowania w sytuacjach społecznych poprzez zmianę zachowań nieakceptowanych na pożądane i społecznie akceptowane.
Zajęcia skierowane są do dzieci:

• z autyzmem,
• z zespołem Aspergera,
• z ADHD,
• przejawiających zachowania agresywne,
• nieśmiałych,
• mających trudności z nawiązywaniem satysfakcjonujących relacji z innymi,
• przejawiających trudności z adaptacją do nowych sytuacji.

Podczas treningu umiejętności społecznych podejmuje się pracę nad:

• umiejętnością nawiązywania relacji z innymi,
• umiejętnością radzenia sobie z emocjami,
• umiejętnością współpracy w grupie,
• umiejętnością samokontroli (kontroli zachowania),
• umiejętnością rozwiązywania konfliktów,
• przestrzeganiem ustalonych zasad,
• odreagowywaniem napięć emocjonalnych,
• modyfikowaniem zachowań na bardziej aprobowane społecznie.

Wczesne wspomaganie rozwoju dziecka to określenie kompleksowych, wielospecjalistycznych oddziaływań skierowanych w stronę dzieci, u których wykryte zostały nieprawidłowości w funkcjonowaniu danej sfery (fizycznej, umysłowej, emocjonalnej, społecznej). Zakres oddziaływań obejmuje również rodzinę dziecka.
Wczesne wspomaganie rozwoju polega na pobudzaniu psychoruchowego i społecznego rozwoju dziecka od chwili wykrycia niepełnosprawności do czasu podjęcia nauki w szkole. Zakres tego oddziaływania może być bardzo różny, w zależności od zdiagnozowanych przez specjalistów deficytów rozwojowych. Może ono obejmować: psychomotorykę, sferę komunikacji, mowy i języka, funkcjonowanie zmysłów dziecka, itd.
Realizację WWRD reguluje prawo oświatowe: Ustawa Prawo Oświatowe z dnia 14 grudnia 2016 r. oraz Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z 11 października 2013 r. w sprawie organizowania wczesnego wspomagania rozwoju (DZ U Poz. 1257)
Program wczesnego wspomagania rozwoju dziecka służy:

• Korygowaniu nieprawidłowości rozwojowych,
• Stymulowaniu zaburzonych sfer rozwojowych dziecka,
• Wspomaganiu ogólnego rozwoju dziecka,
• Wspieraniu rodziny dziecka z niepełnosprawnością

Metoda Krakowska® profesor Jagody Cieszyńskiej ma na celu rozwijać funkcje poznawcze dzieci dotkniętych autyzmem, z zaburzeniami genetycznymi oraz rozwojowymi. Jej głównym założeniem jest wykorzystywanie biologicznych uwarunkowań rozwojowych, które są podstawą rozwoju poznawczego każdego dziecka.
Praca terapeutyczna przy pomocy Metody Krakowskiej® to także rozbudowa systemu językowego, a co za tym idzie stymulacja intelektualna dziecka. Terapeuta uczy komunikowania się ze światem, budowania własnych wypowiedzi, umiejętności zadawania pytań oraz formułowania odpowiedzi. Metoda Krakowska® ma na celu przejście małego ucznia przez każdy etap rozwojowy tak jak w przypadku zdrowego dziecka.

Główne elementy terapii:

1. Stymulacja słuchowa
2. Komunikacja ułatwiona – Gesty wizualizacyjne i gesty interakcyjne,
3. Manualne Torowanie Głosek
4. Metoda komunikacyjna
5. Programowanie języka
6. Dziennik wydarzeń
7. Symultaniczno-Sekwencyjna Nauka Czytania®
8. Terapia funkcji wzrokowych
9. Stymulacja funkcji motorycznych
10. Wybór dominującej ręki
11. Stymulacja lewej półkuli mózgu
12. Kształtowanie zachowań społecznych
13. Stymulacja poznania wielozmysłowego – bodźce smakowe,
14. Stymulacja pamięci – pamięć symultaniczna, pamięć sekwencyjna
15. Ćwiczenia kategoryzacji
16. Kształtowanie myślenia przyczynowo-skutkowego

Symultaniczno-Sekwencyjna Nauka Czytania to metoda czytania sylabami i jeden z elementów terapeutycznych metody krakowskiej. Podczas zajęć wykorzystuje się wielki druk oraz czcionkę bezszeryfową (bez ozdobników). Nauka czytania odbywa się w trzech etapach:

• etap powtarzania: dziecko powtarza odczytywane przez dorosłego samogłoski/sylaby;
• etap rozumienia: dorosły wypowiada samogłoskę lub sylabę, a dziecko wskazuje ją lub podaje;
• etap nazywania: dziecko samodzielnie odczytuje pokazywane samogłoski lub sylaby.

Arteterapia przy akordeonie

Arteterapia oddziaływuje na określone procesy psychiczne i struktury ludzkiej osobowości oraz wpływa na procesy poznawcze, ukierunkowanie zainteresowań hierarchię wartości i sprawność ruchową stymulującą określone formy aktywności. Metodę tą można stosować niezależnie od wieku i stanu zdrowia. Osoby podejmujące arteteterapii nie muszą posiadać zdolności artystycznych ani wcześniejszych doświadczeń.

Osobom z autyzmem mającym problemy z komunikacją arteterapia daje możliwość wyrażania swoich emocji. Stwarza sytuacje w trakcie których mogą wypowiedzieć się za pomocą różnorodnych środków artystycznych. Pozwala na pobudzanie wszechstronnego rozwoju oraz na lepsze poznawanie siebie i podnoszenie poziomu samoakceptacji poprzez doświadczanie swoich możliwości i sprawczości. Arteterapia pomaga również rozładowywać negatywne napięcia i agresję
Terapeucie daje możliwość lepszego poznania dziecka jego możliwości, potrzeb, przeżyć, wyrażanych w pracach emocji.

Sztuka jest dla dziecka jednym z pierwszych środków wyrazu.

Dogoterapia- to zajęcia prowadzone z udziałem psa terapeutycznego, przynoszą one bardzo dobre rezultaty w szeroko pojętym rozwoju dziecka. Dzieci bardzo szybko obdarowują zwierzęta zaufaniem i czułością. W efekcie pies odgrywa dużą rolę motywującą w pracy nad zdobywaniem różnych umiejętności, jak również pokonywaniem trudności emocjonalnych. Dlatego dogoterapia znajduje szerokie zastosowanie w pracy nad ogólnym rozwojem dziecka.
Dogoterapia stosowana jest w pracy z dziećmi:

• z trudnościami emocjonalnymi,
• z zaburzeniami zachowania,
• z trudnościami w nauce,
• z autyzmem i zespołem Aspergera,
• z zespołem Downa,
• z nadpobudliwością psychoruchową (ADHD),
• z różnego rodzaju niepełnosprawnościami.

Zajęcia z udziałem psa terapeutycznego służą:

• przełamaniu lęku przed codziennością, nawiązywaniem kontaktów z innymi,
• nabywaniu nowych umięjętności poznawczych, emocjonalnych i społecznych, m.in. doskonaleniu sprawności manualnej, koncentracji uwagi, nabywaniu umiejętności komunikowania się
• zwiększaniu ogólnej aktywności dziecka,
• budowaniu pozytywnej samooceny oraz wiary we własne możliwości,
• budowaniu motywacji do pokonywania trudności,
• dobrej zabawie.

Alpakoterapia jest jedną z dziedzin zooterapii. Wspomaganie terapii kontaktem z alpakami ma na celu wzmocnienie efektów podejmowanych oddziaływań. Kontakty ze zwierzęciem stymulują rozwój dziecka w obszarze:

• emocjonalnym (np. rozwijanie umiejętności związanych z wyrażaniem emocji, rozwijanie empatii),
• ruchowym (np. praca nad równowagą ciała, rozwijanie motoryki dużej i małej, normalizacja napięcia mięśniowego),
• poznawczym (np. rozwijanie umiejętności uwagi i koncentracji, rozwój wielozmysłowy),
• społecznym (np. rozwijanie umiejętności współpracy w grupie, rozwijanie umiejętności reagowania na polecenia).Alpakoterapia jest w szczególności polecana w terapii dzieci z :
• zaburzeniami nerwicowym, lękowymi bądź depresją, problemami emocjonalnymi,
• niepełnosprawnością ruchową,
• zespołem Downa,
• autyzmem, w tym zespołem Aspergera,
• niepełnosprawnością intelektualną,
• nadpobudliwością psychoruchową
• trudnościami w nauce,
• zaburzeniami zachowania.

Carl Orff (1895–1982) to niemiecki kompozytor, pedagog i dyrygent. Opracował własną metodę wychowania muzycznego dzieci, której głównym elementem jest śpiew i gra na prostych instrumentach perkusyjnych (tzw. instrumentarium Orffa, w skład którego wchodzą: bębenki, tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty, dzwonki melodyczne). Duży nacisk kładł na improwizację i rozwijanie ekspresji, a najważniejszym elementem w muzykowaniu uczynił rytm.

Rytmika stosowana jest do dzisiaj jako metoda wychowania muzycznego, estetycznego i ogólnego. Poprzez aktywne formy obcowania z muzyką, takie jak ruch, śpiew, improwizacja, wprowadza dziecko w świat muzyki. Wyzwala również emocje i wyobraźnię. W zakresie wychowania estetycznego i ogólnego rytmika uwrażliwia na piękno w muzyce, ruchu i otaczającym świecie. Współdziała z programem wychowania w przedszkolu oraz edukacji muzycznej w kształceniu pozytywnych cech osobowości i odpowiednich postaw społecznych. Głównymi celami kształcenia w rytmice są:

• rozbudzanie wrażliwości estetyczno-muzycznej dzieci,
• rozwijanie zamiłowania do muzyki, śpiewu oraz tańca,
• rozwijanie dyspozycji psychofizycznych dzieci.
• Cele te są osiągane poprzez stosowanie różnorakich form: ruch przy muzyce, śpiew, grę na instrumentach, słuchanie muzyki, ćwiczenia słuchowe oraz samodzielne tworzenie muzyki. Zajęcia odbywają się w oddziałach wiekowych w przedszkolach lub klasach w szkołach muzycznych.

Pewne elementy systemu rytmiki Orffa zostały wykorzystane przy tworzeniu logorytmiki.

Śpiew i granie na instrumentach to bardzo dobre zajęcia, a raz nabyte umiejętności zostaną z naszymi pociechami na zawsze. Śpiewanie przynosi dużo radości. Nie ważne czy robi się to samemu, z rodzicami z dziadkami czy z kolegami i koleżankami. Niezwykłym doznaniem będzie także poczucie wspólnoty podczas występów z chórem, które daje dzieciom wiele satysfakcji. Śpiew nie tylko pozytywnie wpływa na nasze samopoczucie, ale również oddala od nas smutki i zmartwienia. Dzieci, które regularnie śpiewają są stabilniejsze emocjonalnie i lepiej radzą sobie z negatywnymi emocjami.

Śpiewanie poprawia zdolność koncentracji. Dzieci śpiewając skupiają się na wyuczonej czynności, gdyż muszą być w gotowości, by przypomnieć sobie tekst piosenki. Taka forma aktywności pobudza i trenuje równocześnie obie półkule mózgowe, pamięć oraz wzmacnia poczucie pewności siebie. Twoje dziecko poznaje podstawy choreografii i zachowań na scenie. Nabyta umiejętność zapamiętywania tekstów piosenek pomaga później w nauce, również koncentrowanie się na jednych zadaniu podczas wsłuchiwania się w rytm muzyki jest przy tym pomocne.

Dzieci, które od małego zaznajamiane są przez rodziców ze śpiewaniem mają mniej problemów podczas nauki mówienia, gdyż podczas śpiewania i nucenia trenowany jest aparat głosowy. Poza tym śpiew ułatwia przekazywanie i interpretowanie emocji – łatwiej nam rozpoznać, które piosenki i melodie są smutne, a które wesołe.

Regularne śpiewanie może przyczynić się do osiągania lepszych wyników w nauce. Dzieci, które śpiewają maja większy zakres słownictwa i łatwiej rozumieją reguły skomplikowanych związków przyczynowo skutkowych.

Nauka śpiewu to zajęcia polegające na  nauce piosenek   i śpiewaniu przy akompaniamencie keyboardu, gitary lub ukulele. Dziecko śpiewa również do mikrofonu oraz uczy się grać na instrumentarium Carla Orffa.

Gra na instrumencie daje dziecku wiele korzyści dla jego inteligencji i rozwoju mózgu. Gra na instrumencie rozwija pamięć werbalną, połączenia nerwowe między dwoma półkulami mózgu, zdolności manualne, a przez to także potencjał intelektualny. Dzięki temu dziecko osiąga lepsze wyniki w nauce szkolnej.

Co daje dziecku gra na instrumencie?

ROZWÓJ PAMIĘCI dziecka

Dzieci kształcone muzycznie mają dużo lepszą pamięć werbalną.

Doświadczenia muzyczne wpływają na rozwój określonych struktur mózgowych, które odpowiadają również za pamięć werbalną, dzięki czemu obserwuje się znacznie większe możliwości zapamiętywania ze słuchu.

Przekłada się to na sukcesy w nauce, gdyż dzieci lepiej zapamiętujące ze słuchu, osiągają lepsze wyniki w szkole.

Aby znacząco wpłynąć na rozwój pamięci werbalnej wystarczy 6 lat edukacji muzycznej. Efekty są jednak widoczne nawet po roku nauki. Porzucenie gry na instrumencie nie pogarsza pamięci werbalnej.

Rozpoczęcie nauki nawet w wieku 10 lat przynosi zadowalające efekty, choć wcześniej mózg jest bardziej elastyczny, a efekty takiej edukacji lepsze.

ROZWÓJ MANUALNY dziecka

Gra na instrumencie angażuje dwie połowy ciała, a współpraca dwóch rąk rozwija połączenia między dwiema półkulami mózgu.

Nauka gry na instrumencie jest także aktywnością motoryczną, dlatego dziecko, poprawia swoje umiejętności motoryczne, których rozwój jest często zaniedbany.

Blokowanie rozwoju motorycznego i sprawności ruchowej powoduje, że dziecko nie może osiągnąć pełni swoich możliwości.

Dlatego precyzyjna praca rąk zwiększa możliwości intelektualne dziecka.

ROZWÓJ SKUPIENIA UWAGI dziecka

Dzieci uczone gry na instrumencie są także bardziej aktywnymi słuchaczami i bystrzejszymi obserwatorami.

Gra na instrumencie uczy ich dyscypliny, systematycznej pracy i skupienia uwagi.

Ponadto trenuje w wychwytywaniu drobnych różnic.

Margaret Bradley, ekspert muzyczny z NSW Department of Education and Communities, zauważa, że to samo skupienie uwagi jak w muzyce, potrzebne jest także w atletyce.

ŁATWOŚĆ NAUKI

Powszechnie panuje pogląd, że muzycy są także utalentowani matematycznie.

Za grę na instrumencie i wykonywanie obliczeń matematycznych odpowiadają te same struktury w mózgu.

Dlatego dzieci kształcone muzycznie mają łatwość nauki przedmiotów ścisłych.

Dr Richard Letts, dyrektor Music Council of Australia twierdzi, że dzieci rozwijane muzycznie od najmłodszych lat są także dobre w innych przedmiotach: w przyrodzie, sztuce i nauce języków obcych.

Amerykańska publikacja “Champions of Change – The Impact of the Arts on Learning” pokazuje także związek rozwoju muzycznego dziecka i jego umiejętności czytania.

Muzyka narzędziem terapii

Muzyka jest także potężnym lekiem burzącym mury milczenia w przypadku autyzmu, Alzheimera, Parkinsona czy depresji.

Muzyka pomaga też uczyć nazywania i obrazowania emocji, zatem jest użyteczna w rozwoju emocjonalnym.

Kiedy uczyć dziecko gry na instrumencie?

Jeśli zastanawiasz się, kiedy uczyć dziecko gry na instrumencie, to odpowiedź może Cię zaskoczyć. Niezależnie od tego, w jakim wieku jest teraz Twoje dziecko, już dawno można było, a nawet należało zacząć dbanie o rozwój zdolności muzycznych.

To dlatego, że każde dziecko dysponuje od urodzenia słuchem absolutnym.

Słuch absolutny należy rozwijać od bardzo wczesnego dzieciństwa. W przeciwnym wypadku wygasa, podobnie jak zdolności językowe, które również obserwuje się u każdego małego dziecka, ale wygasają do wieku 6 lat.

Zatem wspieranie i rozwój słuchu absolutnego można rozpocząć od urodzenia, a naukę gry na instrumencie należy zacząć w jak najmłodszym wieku, najlepiej jeszcze we wczesnym dzieciństwie – zanim dziecko ukończy 6-7 rok życia.

Gry na instrumencie można uczyć dzieci dwuletnie i przedszkolaki, choć pierwsze zabawy można tworzyć już dla dzieci rocznych.